Hanoi, Sapa, Cat Ba, Ninh Binh, Hue en Hoi An

Vietnam it is.
Aangekomen op het vliegveld ons visum zien te bemachtigen, een proces die iets langer duurt als je alleen maar contant kan betalen en geen handje contantje Vietnamees geld op zak hebt.
Hanoi leek in eerste instantie verder ontwikkeld dan Thailand en Maleisië, betere wegen, rustig verkeer. Niets bleek minder waar te zijn toen we in de stad aankwamen wat betreft verkeer. Een totale chaos, er lijken geen regels te zijn, een kruispunt die stoplichten heeft werkt heel effectief als alles tegelijk op groen staat. Een weg oversteken bleek een hele opgave, alles rijd door elkaar heen en hebben flink het gas open. Bij een oversteek van 15 seconden kon je al 10 keer worden aangereden. Naast dat, drukken mensen hier continu op de toeter. Als ze inhalen maar ook wanneer ze een kruispunt naderen en oversteken, hallo ik kom eraan! Een luidruchtige toeter orkest dus, waar we niet aan kunnen wennen en nog altijd schrikken als een mafkees weer op de toeter drukt.
Het hostel in Hanoi bleek een party hostel te zijn. 20 mensen op de kamer een discotheek onder het hostel waardoor letterlijk de lamp op het plafond 2 hoog mee dreunde. De stank de volgende ochtend in de kamer was ook niet te harden doordat misschien 70% van de mensen in de kamer dronken waren.
De eerste dag in Hanoi hebben we veel moeite moeten doen om restaurantjes te vinden om te kunnen ontbijten. Verder hebben we niet veel gedaan en heb ik een gedeelte op bed vertoeft door opnieuw de irritante migraine. Dag 2 zijn we richting het Hoi Kiem meer geweest. Een meer in het centrum van de stad. Daar kwamen we een jongen tegen die aan het hoog houden was met een soort shuttle pluimpje, natuurlijk wouden wij dat graag wel even uitproberen, best moeilijk en dat pluimpje ging alle kanten op.
We waren optimistisch gekleed maar dat viel wat tegen en was best fris. 's Avonds zijn we terug gekomen bij dit meer doordat het toen erg mooi verlicht was. Onderweg heb ik een jas en een joggingbroek gekocht, de volgende bestemming scheen koud te zijn, dus maar even voorbereiden.
De volgende ochtend vroeg zijn we vertrokken richting Sapa. Een klein dorpje boven Hanoi in het noord westen van Vietnam. Aangekomen met de bus na 6 uren reizen werd de bus bestormd door een groep locale vrouwtjes, die wouden natuurlijk graag geld verdienen en boden je de homestay aan. Wat frisser hier, het was hier echt koud, 5 graden warmer was het niet. Helaas was in het hostel niet een warme ruimte. De gezamenlijke ruimte was buiten en de deur van onze slaapkamer kon niet dicht. Het enige waar het warm was, was voor 5 minuten in de douche (daarna was die koud) en in je bed. De eerste dag in Sapa was koud, regenachtig en mistig, niet echt weer om iets te doen. Toen hebben we er maar een relax dag van gemaakt in een restaurantje met open haard (bijzonder want in de meeste restaurantjes was het ook gewoon koud, heel Sapa was koud) Een studeer dagje in informatie opzoeken.
In Sapa vielen de mensen je op straat steeds lastig in de zin om een tour met je te doen of om je iets te verkopen. Super irritant maar die mensen hebben zo'n lief gezicht dat je ze niet brutaal wilt afstoten. De dag erna hadden we afgesproken om de homestay te doen. Om half 10 werden we opgehaald door Zu, een lief vrouwtje die in de bergen woont. Onze tassen mochten bij haar man achter op de motor, waar voorop één van haar kinderen zat. Geen helm op, blote voetjes en ze hield zich vast aan een stokje die tussen het stuur vast was gemaakt. Zu had haar jongste zoontje op haar rug. In een soort omslagdoek zat het kleine ventje van 6 maand oud met een mutsje op zijn hoofd op haar rug. Lopend gingen we naar haar huis toe.
Dit bleek een hele trekking tocht door de bergen te zijn. Doordat het de dag ervoor geregend had was het op sommige stukken glibberig. Een normaal echt pad was het niet, meer een gecreëerde route door de natuur. De meeste stukken waren bergopwaarts en waren aardig steil, bergschoenen waren nu best handig geweest, maar ja je moet soms keuzes maken en het scheelt nu 2 kilo. Hoe mistig het was zo zonnig was het soms in de bergen, de mist kon in 1 minuut optrekken of weer verdwijnen. Het uitzicht op sommige stukken was zo ontzettend mooi.
Na een tocht van 5 uur kwamen we aan bij het huis van Zu. Meer te vergelijken met een schuur van hout, deze heeft de man van Zu overigens zelf gemaakt.
Tot onze verbazing stond er niet veel in het huis en leek het best groot.
Een bamboe bed van 1.40 meter breed waar vader, moeder en 3 kinderen in sliepen. Een kampvuur plaats met een voorraad hout er boven, een ander bed met doeken er om heen en een kleine opslagplaats, een kapotte tv, een plaats voor potten en pannen, een lage tafel met 3 stoeltjes (zijn voor ons van die kleine kinder plastic stoeltjes). 2 machines, één was om de rijst uit zijn vlies te halen en de ander om de binnenkant van een bananen boom in stukjes te maken. In het hoekje stond een klein gemaakt huisje waar dus hun gasten in sliepen, dit zag er prima uit met een erg dik dekbed. Het gezin bestaat uit vader, moeder, zoon (6), dochters (5 en 2,5), jongste zoontje (6 maand) daarnaast hebben ze nog een wees jongetje in het gezin opgenomen, hij is 12 jaar. Daarnaast hebben ze huisdieren, een varken en een paar kippen die ze zonder pardon zelf de nek omdraaien om vlees te hebben. De was doen ze natuurlijk met de hand en daar helpt het kleine meisje graag bij mee.
Het oudste meisje vond het erg leuk om in een ander zijn haar om te prutsen, de jongste hielp graag mee met haar moeder en was hyperactief. Het wees jongetje hielp echt met alles mee. Het is heel normaal dat de kinderen hier in hun blote kont rond huppelen en spelen. Hun kleren zijn over het algemeen niet schoon en kapot. Tanden poetsen hebben ze hier nog nooit van gehoord.
Aan het einde van de dag werd het eten voor het varken klaargemaakt, de gesnipperde bananen boom werd met water gekookt op het kampvuur. Daarna werd de avondmaaltijd klaar gemaakt. Rijst, varkensvlees, tofu, groenten alles werd zorgvuldig klaargemaakt op het kampvuur. Helaas had ik enorm last gekregen van opnieuw de migraine en heb ik weinig gegeten en ben ik op bed gekropen.
Na een goeie nacht slapen heb ik besloten om terug te gaan naar het dorp en daar goed uit te rusten van de migraine. Enorm balen maar misschien wel de beste oplossing na steeds met de migraine te kwakkelen. Om terug te gaan naar Sapa moest ik wel een stuk van de trekking doen en moest ik mijn backpack zelf meenemen, waar ik achteraf best trots op was. Veel bergafwaarts die dag, onverharde wegen, stenen en af en toe glibberige stukjes. Door de rijstvelden en langs mooie uitzichtpunten. Onderweg kwamen we bij een groepje mensen langs, hier mochten we bij zitten. Zu vertelde dat het een soort begrafenis was van iemand die was overleden 2 dagen geleden. Het lichaam begraven ze gewoon en afhankelijk van de persoon en familie hebben ze 2,3,4 dagen feest om het leven van de overledene te vieren. Dit gaat gepaard met veel drank, eten en de mannen zaten eigenlijk afgescheiden van de vrouwen.
Toen we daar kwamen hadden ze ook echt een rode kleur van de drank, er gaf een man over en kon niet eens normaal recht zitten. Het happy water kwam op tafel, een traditioneel drankje dat meer ruikt naar terpentine. De smaak brr, bijna vergif wat je op drinkt. Varkensvlees in het bloed van het varken, vieze kommetjes en bakken met raar vloeibaar spul er in, beetje raar allemaal, maar wel echt lokaal dus super tof om natuurlijk te zien. Na een trektocht van alsnog 3 uur ging ik bij iemand achter op de motor naar het dorpje terug. De weg, wat een lachertje, was die normaal, nee. Gaten, stenen, zand, nou ja kon maar beter niet kijken.
Die nacht heb ik geslapen in een hotel, even herladen, gratis tandenborstel dat zijn natuurlijk de momenten voor een backpacker.
De volgende dag heb ik Linda opgewacht en heb ik Zu bedankt voor de geweldige ervaring. Deze ervaring heeft mij bewuster gemaakt van hoe het ook kan gaan in de wereld en ook de persoonlijke verhalen hoe het bij hun bevolking gaat, dat zijn dingen waar je mond van open valt.
Die avond zijn we in de nachtbus gegaan naar Cat Ba, bij Halong bay. Eerste ontmoeting met een Vietnamese slaapbus, nou kan je zeggen dat die niet goed was.
Eerst de tassen in de bus, daarna reed die weg en werden we met 16 mensen in een klein busje gepropt en werden we naar het busstation gebracht. Daar zat de bus inmiddels vol en was stinkende sportsokken geur het eerste wat je rook in de bus. Bij binnenkomst moet je je schoenen uit doen, deze worden in een plastic zakje gedaan en krijg je mee. De slaap bus bestaat uit een stoel die redelijk ver naar achteren staat en je voeten zijn gestrekt, bijna een bed dus. Helaas houden ze geen rekening met Europese mensen die wel iets groter zijn dan Vietnamezen. Onze voeten konden we dus niet kwijt en was het een moordpartij om een goeie houding te vinden. Daarnaast had ik een paar voeten op 10 cm afstand als ik mijn gezicht naar links draaide van een Argentijnse jongen. Uiteindelijk 2 uurtjes kunnen slapen tijdens de hele reis. Bij aankomst hebben we nog 20 minuten in de bus gezeten doordat we niet door hadden dat we er al waren en iemand dat na 20 minuten tegen ons zei, beetje bijzonder allemaal. Met een busje werden we naar een toeristen info centrum gebracht. Daar hebben we een busje-boot-busje weten te regelen naar Cat Ba, een klein eilandje bij Halong bay. Uiteindelijk waren we na een reis van 16 uur in Cat Ba.
Het weer was deze dag mooi met zonneschijn. We hebben een scooter gehuurd en zijn naar een uitzicht punt op het eiland geweest. Hierbij was een fort, genaamd Cannon fort, waarbij je dingen van de oorlog kon zien. Dit viel een beetje tegen, maar het uitzicht was wel erg mooi.
Die avond hebben we mee gevolleybald met de locals op straat. Die kunnen me toch een potje volleyballen, wat een kracht en techniek, hier konden wij niet tegenop, voetbal is denk ik meer ons ding.
Dag 2 hebben we opgetrokken met een jongen die we hadden leren kennen in de slaapbus, een Italiaanse jongen genaamd Giovanni. We hebben opnieuw een scooter gehuurd en zijn naar de hospital cave geweest. Helaas een beetje hetzelfde als Cannon fort, weinig er van over en meer lege ruimtes in de grot.
Ook hebben we nog een bezoek gebracht aan het National park op het eiland. Een route van 6 km met best steile stukken. Het uitzicht hierop was wederom erg mooi, helaas was het ietsje bewolkt die dag en konden je hierdoor niet hele mooie foto's maken. Terug in het hostel, kwamen we het meisje tegen die in dezelfde homestay verbleef, ook een Nederlands meisje die is opgegroeid in Wolvega en nu in Zwolle woont. Met een groep van 7 mensen zijn we uit eindelijk uit eten geweest, bestaande uit de nationaliteiten: Nederlands, Duits, Italiaans en Canadees. Bij het restaurantje was een oudere Nederlandse man die ook aan het rondreizen was. Van hem hebben we allemaal verhalen over het backpack leven van vroeger gehoord. Geweldig om dat allemaal te horen en wat een figuur! Natuurlijk kwam het happy water weer op tafel. Na het diner zijn we met de eigenaar van het restaurant naar een kroegje geweest. Daar heb ik voor het eerst lach gas uitgeprobeerd, dat is een aparte gewaarwording maar zijn naam deed het erg goed want heb enorm gelachen.
De volgende dag zijn we met Giovanni vertrokken naar Ninh Binh. Opnieuw bus-boot-bus. Na 6 uur waren we gearriveerd in Ninh Binh, de natuur scheen hier erg mooi te zijn. Na een relax dagje zijn we dag 2 met een taxi naar het National park geweest. Dit was ongeveer 70 km rijden en de wegen waren niet erg goed en het regende de hele dag. In het National park hebben we 2,5 uur gelopen. De natuur was vergeleken met Cat Ba veel mooier, mooie geluiden en bijzondere planten/bomen. Soms was het af en toe even glibberen op het pad door de regen.
Die avond ben ik naar de kapper geweest, dit was met mijn korte kapsel wel weer even nodig want die was aardig lang geworden. Niet de meest positieve verhalen waren er over de Vietnamese kapper, maar dan ben ik te nieuwsgierig om het wel uit te proberen.
Maar met een foto er heen want de mensen kunnen hier in Vietnam verbazingwekkend slecht Engels. De eerste vertelde eerlijk dat haar dat niet zou lukken, dus op naar de tweede. Die kon het wel dus ik ging zitten. Een zaakje waar ondertussen nog 5 andere dames zaten die aan het lachen waren en constant keken. Ik werd geknipt door een Vietnamese jongen. Bij de eerste knippen kreeg ik het al iets benauwd want er ging wel erg veel af. Bijzondere manier van knippen maar op zich prima voor een prijs van €4. Op zich tevreden alleen zijn bepaalde dingen niet helemaal in evenwicht en is het kortste stukje aan de zijkant ongeveer 2 cm lang. Weer een ervaring rijker laat ik maar zeggen.
Die avond zijn we opnieuw in de slaap bus gegaan naar Hue. Dit plaatsje wouden we puur zien als tijdelijke overbrugging om naar Hoi An te gaan. Deze slaapbus was meer ingesteld op Europese mensen. Heel bijzonder dat het personeel de bananen van mijn slapende buurman aan het stelen was en deze aan de bus chauffeur gaf.
Na een rit van 11 uur aangekomen in Hue. Die dag waren we beide redelijk moe en konden we het gezeur van de straat verkopers en het getoeter in het verkeer niet altijd even goed hebben en was het kookpunt soms snel bereikt. Die middag zijn we naar wat bijzondere bouw werken in Hue geweest. Helaas begon het 's middags wat te regenen en hebben we hier niet zo lang omgelopen. De volgende dag zijn we met een bus van 3 uur naar Hoi An gegaan. Daar aangekomen werden we natuurlijk meteen weer bestormd door de lokale mensen. Je hebt hier zeg maar geen tijd om even normaal je tas uit de bus te pakken en even te bedenken waar je heen wilt. Je word meteen aangesproken of je een taxi/scooter nodig hebt, of je al een hotel hebt en anders weten hun wel eentje. Je bent verplicht om meteen nadat je je tas hebt weg te lopen en het eerste beste restaurantje op te zoeken zodat je even rustig kan kijken waar je heen wilt.
Na het restaurant bezoekje zijn we naar een hostel toegelopen die redelijk goed leek. We hadden de kamer bekeken en hadden besloten het te doen. Nadat we ons terug hadden getrokken in de kamer voelden we dat de kamer te benauwend was, de schimmel stond in de hoekjes en met de deur en de ramen open hielp het niet. We zijn terug gegaan en hebben gevraagd om een andere kamer. Nadat we die kamer hadden bekeken wouden we eigenlijk helemaal niet meer in dat ding verblijven. Helaas werkte de receptioniste niet heel erg mee en zei dat we één nacht moesten betalen doordat we de kamer jawel 30 minuten hadden gebruikt. Hier waren we het niet mee eens en na flink door drammen kregen we ons gelijk en hebben we niets betaald.
We hebben een andere accommodatie op gezocht en hadden een eigen kamer voor maar €15 per nacht, dat was toch wel even heel fijn om niet een kamer te delen met 10 anderen. Helaas had ik die dag weer migraine gekregen en heb ik de rest van de dag/avond op bed doorgebracht. Helaas kwamen we er achter dat volle maan deze avond was en niet de volgende dag. Dit word hier namelijk gevierd met allemaal drijvende lampion bootjes in het water. We waren net te laat om allemaal bootjes bij elkaar te zien maar hebben zelf nog een bootje los kunnen laten. Dag 2 in Hoi An was voor mij een relax dag doordat de migraine nog steeds aanwezig was. Die avond hebben we door de leuke straatjes in het oude centrum gelopen. Wat een leuk gezellig stadje is het, zo mooi aangekleed met de lampionnetjes, de winkeltjes en de restaurantjes. Die avond heb ik een overheerlijk maar dan ook echt overheerlijk diner gehad. Iets waar ik echt super van genoten heb en even speciaal voor mij was, je waardeert dit nu meer doordat het niet normaal is.
Dag 3 in Hoi An hebben we voor omgerekend €0,40 een fiets gehuurd en zijn we bij verschillende hoogtepunten gefietst in het stadje en hebben we een bezoek gebracht aan de markt met allemaal soorten groenten en fruit.
Die avond hebben we de nacht markt bezocht, waar over het algemeen de meeste dingen wel het zelfde waren. De laatste dag vandaag in Hoi An. Vanavond vertrekken we naar Dalat en zijn we al praktisch in het zuiden van Vietnam. In dit plaatsje kan je outdoor activiteiten ondernemen en dat willen wij natuurlijk erg graag uitproberen.
Het weer in Vietnam valt tot nu toe nog steeds tegen. Af en toe regen, weinig zonneschijn en is de gemiddelde temperatuur denk ik maar zo'n 18 graden. De korte broeken blijven dus in de tas en de trui is er uit gehaald. Het valt ons op dat de mensen in Vietnam helemaal geen goed Engels kunnen spreken en het daardoor ook erg moeilijk is om je goed verstaanbaar te maken, het is soms letterlijk met handen en voeten praten en dan begrijpen ze je soms nog niet.
De voorzieningen zijn hier over het algemeen goedkoper maar sommige dingen kunnen ook wel weer veel duurder zijn. Het verkeer is hier echt chaotisch en gewoon irritant.
Vanavond dus met de slaap bus richting Dalat. Daarna gaan we richting Mui Ne, Ho Chi Minh en een eiland van Vietnam. Hopelijk gaan we het mooie weer tegemoet.
Tot snel weer.

Liefs Esmée